Πες στη σεροτονίνη,ακόμα την ψάχνω
Υπηρέτες,κάποιοι από εμάς,δύο αφεντάδων-της επιθυμίας και της πραγματικότητας ή του εαυτού μας μέσα στον οποίο κατοικοεδρεύουμε και του κόσμου των άλλων που σφραγίζει το διαβατήριο του ψυχισμού μας,αρεσκόμαστε να φτύνουμε ακόμα και εκεί που πατάμε,κοινώς βογγάμε μέλαινα χολή.
Μια κατάσταση όπου τα νοήματα φτάνουν σε εμάς ως μακρινοί απόηχοι,ξεθωριάζοντας σαν τα χρώματα στο σούρουπο που συγκλίνουν σε ένα μονότονο σταχτί.
Αν επιστρέφω διαρκώς στην ομφαλοσκόπηση ενός μίζερου μικρόκοσμου είναι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες επαναλαμβάνονται σαν κακόγουστη φάρσα:οι ολιγάρχες προστάζουν,οι ολίγιστοι "κυβερνούν" ενώ όσοι εμπράκτως αντιστέκονται,αντιμετωπίζονται είτε με βία είτε με τον βιασμό της συνείδησης.
Επομένως θα εξακολουθώ να ανιχνεύω τα ψήγματα της αισιοδοξίας που κρύβουν οι μικρές λεπτομέρειες.Μια αβασίλευτη παιδικότητα στα καθαρά βλέμματα,ένα λυρικό απόγευμα,ένα ξεσηκωτικό τραγούδι όπως το "Love Etc." των Pet Shop Boys που χωρίς να το καταλαβαίνω μου κλείνει τα μάτια και οδηγεί με φυσικότητα μια άναρθρη εσωτερική φωνή σε ένα φωτεινό σύμπαν ήχων και λέξεων.
Η αγάπη είναι μια θνητή απόδειξη αθανασίας,έγραφε ένας αγαπημένος μοναχικός,αναζητώντας έστω και μια αντανάκλαση από το ιλαρόν φως στον σκοτισμένο βίο.Ναι,η ζωή μοιάζει με τα τραγούδια που αυτός άκουγε,τα fados,λύπη και πόνο έχει να μας δώσει μαζί με μια απέλπιδα αναζήτηση νοήματος.
"Σου πρέπει η αγάπη" επιμένουν όμως ρυθμικά να μου θυμίζουν οι Pet Shop Boys και αποφασίζω να υπακούσω προτού νιώσω την φλόγα που τρεμοσβήνει,προτού συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι παρά μια αφήγηση,όπως τόσες άλλες,χωρίς ιδιαίτερη μορφή και περιεχόμενο,μια απλή ιστορία που δίνεται με συνοπτικό τρόπο,έχοντας σαν μόνιμη κατάληξη το βουτηγμένο στην προβλεψιμότητα αλλά και την αδιαφορία "και τα λοιπά,και τα λοιπά".
Μια κατάσταση όπου τα νοήματα φτάνουν σε εμάς ως μακρινοί απόηχοι,ξεθωριάζοντας σαν τα χρώματα στο σούρουπο που συγκλίνουν σε ένα μονότονο σταχτί.
Αν επιστρέφω διαρκώς στην ομφαλοσκόπηση ενός μίζερου μικρόκοσμου είναι επειδή οι εξωτερικές συνθήκες επαναλαμβάνονται σαν κακόγουστη φάρσα:οι ολιγάρχες προστάζουν,οι ολίγιστοι "κυβερνούν" ενώ όσοι εμπράκτως αντιστέκονται,αντιμετωπίζονται είτε με βία είτε με τον βιασμό της συνείδησης.
Επομένως θα εξακολουθώ να ανιχνεύω τα ψήγματα της αισιοδοξίας που κρύβουν οι μικρές λεπτομέρειες.Μια αβασίλευτη παιδικότητα στα καθαρά βλέμματα,ένα λυρικό απόγευμα,ένα ξεσηκωτικό τραγούδι όπως το "Love Etc." των Pet Shop Boys που χωρίς να το καταλαβαίνω μου κλείνει τα μάτια και οδηγεί με φυσικότητα μια άναρθρη εσωτερική φωνή σε ένα φωτεινό σύμπαν ήχων και λέξεων.
Η αγάπη είναι μια θνητή απόδειξη αθανασίας,έγραφε ένας αγαπημένος μοναχικός,αναζητώντας έστω και μια αντανάκλαση από το ιλαρόν φως στον σκοτισμένο βίο.Ναι,η ζωή μοιάζει με τα τραγούδια που αυτός άκουγε,τα fados,λύπη και πόνο έχει να μας δώσει μαζί με μια απέλπιδα αναζήτηση νοήματος.
"Σου πρέπει η αγάπη" επιμένουν όμως ρυθμικά να μου θυμίζουν οι Pet Shop Boys και αποφασίζω να υπακούσω προτού νιώσω την φλόγα που τρεμοσβήνει,προτού συνειδητοποιήσω πως δεν είμαι παρά μια αφήγηση,όπως τόσες άλλες,χωρίς ιδιαίτερη μορφή και περιεχόμενο,μια απλή ιστορία που δίνεται με συνοπτικό τρόπο,έχοντας σαν μόνιμη κατάληξη το βουτηγμένο στην προβλεψιμότητα αλλά και την αδιαφορία "και τα λοιπά,και τα λοιπά".
posted by still ill @ 5:35 PM
7 Comments
